Hotel Max Hallet

Victor Horta geniet reeds een grote faam als hij in 1904 voor Max Hallet, socialistisch politicus, advocaat, toekomstig scheperi van financiën van de stad (1912) en senator, een voornaam heren¬huis bouvet in het bovenste gedeelte van de Louizalaan. Zoals in andere gevallen legt het programma de architect een combinatie van familiale intimiteit en mondaine verplichtingen op. De voorgevel op de laan is volledige van witte steen en oogt erg « braaf » met een horizontale lijn, geaccentueerd door een lang doorlopend balkon en een zeer sierlijke daklijst. De achtergevel is echter meer dan opvallend. De wintertuin, ondergebracht in het bow-window (boog¬venster), wordt met verlicht via drie vensters maar via halve glazen koepels die op ronde metalen plateaus steunen. Die zijn geschraagd door drie gietijzeren kolommen. Binnenin speelt een majestueuze trap van marmerde centrale rol. De overloop, verlengd door de bow-window, geeft vorm aan de wintertuin en het muzieksalon. Voor het overige is de binnenverdeling veelal klassiek met rechts van het gebouw, de koetsdoorgang en vestibule die naar de tuin achteraan voert, een loodrecht hierop uitgevend toegangsperron, een hall met de trap en twee achter elkaar liggende kamers. In 1989 worden beide eclectische herenhuizen naast het huis Hallet, aan de Louizalaan 342-344, tegen de inhalig¬heid van de bouwpromotoren beschermd, omwille van hun klassieke samenstelling en hun geografische ligging. Ze zijn het werk van Henri Maquet, architect van Leopold II. Hun aanwezigheid herinnert aan het geheel van de vroe¬gere Louizalaan. Louis Maquet had trouwens beide huizen gebouwd op de plaats waar nu het Stéphanieplein ligt.